Stekelig, hard, ondoordringbaar. We hebben allemaal in meer of mindere mate een harnas om ons heen gecreëerd. Bij de een is het dikker en duidelijk aanwezig . Bij een ander lijkt het lichter en minder massief, totdat je ineens toch een gevoelige snaar weet te raken, en de muren meters dik en omhoog vliegen.
We proberen onszelf allemaal te beschermen. Te beschermen tegen invloeden van anderen. Tegen kritiek, tegen ongevoeligheid, tegen boosheid, tegen gekwetst worden, tegen het gevoel nooit goed genoeg te zijn. En dan voel je je moe, leeg, rusteloos en ontevreden. Ga je over je eigen grenzen heen omdat je jouw werk sneller, beter en perfecter wil doen dan die ander.
En dan heb je al die bescherming - en dan komt er toch altijd wel iets of iemand dwars door dat pantser heen. En als een ander het niet doet, dan ben je zelf meer dan adequaat genoeg om jezelf op al jouw zwakke punten te wijzen.
Waar dit verhaal heen gaat? Ik was ook zo. Ik had lagen dikke bepantsering rondom mij heen gebouwd, van allerlei materiaal: Beton, prikkeldraad, sarcasme, ironie, zwarte humor, en als laatste bijna helemaal doorzichtig als gehard glas: een laagje zelfspot.
Wist je trouwens dat alleen de sterksten onder ons het risico lopen op een burn-out? Want alleen heel sterke mensen kunnen zichzelf zo voorbij hun grenzen pushen... daar waar anderen allang de handdoek in de ring zouden hebben gegooid, gaan die heel sterken door... tot het moment dat ze zelf breken...
Wat deed die bepantsering met mij? Maakte het me sterk? Voelde ik me er sterk door? Niet echt. Het gaf anderen wel de indruk dat ik dat was. Dat ik zelfverzekerd was en echt wist wat ik wilde. Dat ging een tijdje goed - totdat het me opbrak. Van binnen uit kwam het verval. De zwaarte van het pantser kon ik niet meer dragen. Overspannen of een burn-out heb ik net, werkelijkwaar echt net, buiten de deur weten te houden. Hoe? Er gebeurde telkens, buiten mijn wil om, iets waardoor ik even op adem kon komen, even werd ik stilgezet, net voordat het breekpunt was bereikt.
Daar ben ik dankbaar voor. De gebeurtenissen waardoor ik stilgezet werd, iets minder. Ik had mijn broertje graag nog jaren bij mij gehouden. Maar zijn ziekte en overlijden was voor mij zo'n wake-up call dat ik daar nu achteraf dus dankbaar voor kan zijn. Ineens werd alles zo betrekkelijk en kon ik vanuit een totaal ander perspectief mijn leven bekijken. Mijn angsten, blokkades en hindernissen onder ogen komen en er mee aan de slag gaan.
Mijn bolster is al lang niet meer zo ruw en stekelig meer als twee jaar geleden. Zo snel kan het omkeren. Zo snel kan je leven leuker, lichter en gewoon blijer worden. Gestopt met een baan waarin ik zeker nog 10 jaar door kon gaan, maar dood-ongelukkig van werd. Niet door het bedrijf, zeker niet, die hebben mij altijd gesteund en daar waar ik aan mijzelf twijfelde, mij hun vertrouwen gegeven. Maar ik wist dat er meer moest zijn.
Het zoeken, vinden en wegwerken van blokkades en hindernissen, levert je zoveel op: Meer energie, meer plezier, meer rust, een betere relatie met je omgeving: partner, collega's, kinderen,
vrienden enzovoort. En na het wegwerken, laat ik je bewust worden van de veranderingen die jijzelf kunt doen, omdat jouw gedachtekracht ingezet kan worden voor de mooie en leuke dingen in je
leven. Jij komt dan in de actie-modus om de regie van je leven te nemen op een vrije, niet krampachtige manier.
Als jij ook wil kiezen voor een lichter leven, vrij van de overtuigingen die je van je opvoeding, familie, omgeving of jezelf hebt gekregen, neem dan contact met me op. Gewoon om eens te kijken wat er mogelijk is. Om te ervaren wie ik ben en hoe ik werk.
Want... wat als het leven lichter, mooier en makkelijker kan?
Liefs, en tot gauw!
Xandra Bakker
Reactie schrijven