Na het verlies van mijn broertje, nu ruim 3 jaar geleden, las ik over ‘leegte’ die als je er anders naar kijkt, ook ‘ruimte’ kan zijn.
Toen ik met burn-outverschijnselen zat, zag ik dat niet. Ergens triggerde die opmerking wel, maar ik was nog teveel met mijn hoofd allemaal verklaringen over mijn gevoelens aan het bedenken.
Nu 3 jaar en nog een verlies later ervaar ik dat die opmerking als een zaadje in mijn systeem gezaaid is.
En nu ruimte heeft ingenomen.
Ben ik dan nu minder verdrietig over het verlies van mijn vader? Nee, zeer zeker niet. Ook zijn overlijden komt in jaren te vroeg. Aan de andere kant is hij wel helemaal gegaan zoals hij het wilde: Rustig, zonder drama - zelfs terwijl hij dramatisch snel achteruit ging.
Ja ik ben verdrietig om het verlies - en dankbaar omdat dat wat ik de laatste jaren heb geleerd en waar in in mijn kern van voelde dat het zou moeten kloppen ook daadwerkelijk klopt:
Je kan gevoelens hebben, zonder dat je er door overspoeld wordt.
Hoe dan?
Voor mij is het vooral het stukje accepteren van het gevoel
Alleen maar accepteren. Accepteren dat ik ineens huilde: In de auto, bij een vriendin, zomaar terwijl ik het aanrecht leegmaakte.
En mijn boosheid die ineens tot uiting kwam toen ik een glazen schaal uit mijn handen liet vallen. En toen natuurlijk weer begon te huilen.
Mijn vriend, de lieverd, snapt er soms niets van: Boos, huilen en lachen allemaal binnen 5 minuten.
Voor mij lijkt het ‘hoe doe je dat dan’ te zitten in het niet labelen van de tranen, van de boosheid, van het lachen. Het is dat wat in me opkomt en gevoeld wil worden.
En dan hoef ik niet voor mezelf of voor anderen te verklaren waarom.
Want de tranen van nu zijn makkelijk te verklaren. De boosheid ook.
Hele verhalen kan je erbij vertellen en met het vertellen van die verhalen maak je van losse gevoelens emoties en die kunnen dan mooi verpakt in mijn rugzakje mee.
Maar alleen gevoelens, zonder labels en verhalen die komen én gaan.
Deel ik dan niet dat wat er gebeurde en wat het met mij deed? Jawel, maar meer vanuit de waarnemer in mij.
Maar is een leven zonder emoties niet koud en kil?
Dat is een mooi label, waar ik zelf ook mee geworsteld heb. Want wat zullen mensen wel niet van mij denken? Ze denken vast dat ik koud en kil ben, want ik stortte niet ter aarde en kon ‘gewoon’ het gedicht tijdens de herdenkingsdienst vertellen…
Op die momenten komt dat kleine stemmetje van het Ego weer langs: ‘Je moet wel huilen en openlijk verdrietig zijn, de mensen verwachten dat!’
Mijn leven met zoveel minder emoties is niet koud en kil. Ik heb gevoelens en die accepteer ik. Die laat ik er zijn. Die komen langs en geven me inzicht in dat waar ik op dat moment mee bezig ben.
Voor mij werkt het op deze manier. Ik zie het gelukkig bij meer mensen om mij heen.
Geen weggedrukt verdriet. Geen masker.
Als de leegte Ruimte mag zijn, dan kan je in die ruimte genieten van de mooie herinneringen.
Niet vastgeklampt, niet levend in het verleden. Maar de herinneringen koesteren op het moment dat ze langs komen.
En de herinneringen zien als dat mooie schilderij of dat pronkstuk in je kast:
Die draag je ook niet steeds bij je. Dan gaat de glans en het plezier en de bijzonderheid er ook vanaf.
Als je naar aanleiding van deze blog nog vragen hebt, of gewoon jouw verhaal wil vertellen, dan nodig ik je van harte uit. Stuur me een mail of via een pb op Facebook of LinkedIn.
Reactie schrijven